Μια φορα και ενα καιρο ολοι οι ανθρωποι σε μια μακρυνη δυστυχισμενη πολιτεια ηταν ναρκωμενοι και κοιμοντουσαν. Εχαν βολευτοι με ενα μακαριο υπνο και παντοτε κοιτουσαν μεσα απο ενα αντικατοπτρισμο....
Ενω στα πιο παλια χρονια, οι ανθρωποι εκει, Πολεμουσαν ετρωγαν και ηταν μαχητες...
Δεν ειχαν φοβο δεν φορουσαν μασκες ουτε προσωπεια..
Υπηρχαν ομως και οι αντιστοιχες γυναικες αμαζονες κοντα τους...
Καθως περνουσαν τα χρονια και αλλαξε ο καιρος και η νοοτροπια των ανθρωπων, σκορπιστηκαν και καποιοι απο αυτους παρεμειναν στην ιστορια.. ομως ο σπορος που εφυτεψαν στα παιδια τους ξαναγεννηθηκε μεσα απο αυτα και εγιναν ψηλα δενδρα με καρπους...
Οσο και να τα φυσουσε ο ανεμος οι ριζες τους ηταν βαθια χωμενες μεσα στην γη που ηταν καλα κρυμμενες.. και εσερναν αληθειες ξεχασμενες...ισως λιγο ξεθωριασμενες απο τον λαμπερο ψευτικο ηλιο του πολιτισμου, που κρυβει δυο οψεις.....
Μερικες γυναικες εκει ηταν πιο σκληρες και απο τα αρσενια τους..
Η καρδιες τους ειχαν δυο οψεις την ανθρωπινη της μανας και του θηριου του πολεμου..
Τα αρσενικα τους κατειχαν την εξεχουσα θεση μεσα στην οικογενεια.. και καθως περναγε ο καιρος τους εμεινε μονο ο τιτλος δυστυχως του δυνατου..
Αλλα επειδη υπαρχουν παντα και τα απροοπτα, ο σκηνοθετης βαζει τον απο μηχανης θΕΟ για να συμπληρωσει το εργο..
Ξεφυγαν λοιπον καποιες γυναικες αμαζωνες και φυτεψαν ενοχικα τους σπορους τους και Θερισαν
κοριτσια Γυναικες ,που φορουν τα παντελονια ΣΗΜΕΡΑ στην καρδια ΤΟΥς.....
Αυτες ποτε δεν φοβουνται δεν κοιμουνται και δεν καταθετουν τα οπλα τους ευκολα εκτος και εαν το θελουν..
Ετσι η σημερινη εποχη μπερδεψε τα φυλα των ανθρωπων και ροιλοι τους αλλαξαν..
